martes, 15 de marzo de 2022

Έτσι που έφυγες νωρίς...

 «Για όσα μας πρόσφερες με την αγάπη σου Αιμίλιε
κι όσα μας στέρησες με τη φυγή σου»…

Αυτή η φράση μου ’ρθε αναπάντεχα στο νου με το που ο Δημήτρης Φράγκος, σε μια κουβέντα που είχαμε, του ξέφυγε μια σπίθα κι αμέσως, σαν κάτι μαγικό να ’γινε. Άναψε η σπίθα κι έγινε φλόγα στο μυαλό κινητοποιώντας μνήμη και συναίσθημα.

Αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε. Κάποιες φορές έρχονται κει που καθόμαστε και πιάνουν πρώτη θέση, δίχως πολλά λόγια, μονάχα σιωπή που δε σηκώνει λέξη. Και τι να πεις, τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις…
Τόσο λίγο χάρισε στον Αιμίλιο ο Θεός «από της ζωής το μερτικό» που του αναλογούσε. Κι εκείνος τη γέμισε, πρόλαβε κι έκανε πολύ το λίγο. Είμαι σίγουρος –και συγχωρέστε μου το προσωπικό– είχε πολλά ν’ αφήσει και ακόμη πιο σίγουρος ότι θα άλλαζε και η ζωή μας από τότε αν... Γιατί είχε όραμα. Όραμα που, αλίμονο, έλειπε από εμάς.

Όταν «άρπαξα» φωτιά, από τη σπίθα του φίλου μου, το συζητήσαμε και συμφωνήσαμε πως δίχως αμφιβολία, έτσι θα ήταν.
Κάτι χρωστούσα, κάτι χρωστούσαμε Δημήτρη από παλιά κι όλο σκεπτόμουν μη και τυχόν το αφήσω (το αφήναμε) να σκορπίσει στης λησμονιάς το περιθώριο. Αργήσαμε φίλε, ναι αργήσαμε!
Ας είναι τούτο το post absence (μετά την απουσία) μια ταπεινή κι απλή κατάθεση με τίποτα το παραπανίσιο έναντι μιας ανεξόφλητης υποχρέωσης για όσα μας πρόσφερε με την αγάπη του κι όσα μας στέρησε με τη φυγή του…
Αλλά τι ανάγκη έχεις τώρα εσύ, Αιμίλιε, από γήινες σκέψεις και χωματένια λόγια;… Εμείς σε αγαπήσαμε! Πάντα θα σε θυμόμαστε κι εσύ ίσως θα μας βλέπεις από ψηλά και ίσως… να συμφωνείς πως πράξαμε σωστά!
Ας είναι…
Στράτος Δουκάκης
 

* Αιμίλιος Κισκήρας

(1938 Φουρτζή Μεσσηνίας – 1972 Βαλένσια Βενεζουέλας)

Το έβδομο παιδί του Κώστα και της Παναγούλας Κισκήρα. Γεννήθηκε το 1938 στο Φουρτζή Μεσσηνίας. Μετά τις σχολικές υποχρεώσεις και το στρατιωτικό του έφυγε για τη Βενεζουέλα το 1963 να βρει εκεί τον αδερφό του Νίκο. Αργότερα έφτασαν και τα άλλα αδέρφια του Φώτης, Σωτήρης και Λιλή.
Έζησε στο Βαρκισιμέτο κατ’ αρχάς και στη συνέχεια στη Βαλένσια. Εκεί έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα το Δεκέμβρη του1972.


2 comentarios:

  1. … Πόσο ανθρώπινα συναισθήματα εκφράζουν τα λόγια σου στο παραπάνω κείμενο φίλε στρατό´¨´´´´´´´´ Πόσο μεγάλη αλήθεια λένε για τον χαρακτήρα του αδερφού μου και φίλους σου αγάπη του Αιμίλιου…………….". Ήτανε Τρίτη βράδυ ξημερώνοντας Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 1972.."……………….. Και από τότε έχουν περάσει 50 ολόκληρα χρόνια………… Αιωνία του η μνήμη´




    …..

    ResponderEliminar