Valencia del Rey

 

En el cruce de la Avenida Montes de Oca con la calle Colombia en Valencia se aprecian estas notables históricas y emblemáticas edificaciones como son la Iglesia San Francisco el Teatro Municipal y la Facultad de Derecho de la Universidad de Carabobo, teniendo al frente la Plaza Sucre y la Gobernación del Estado Carabobo.

Estas bellas imágenes son partes de la composición fotográfica.  

Nota: Las fotos fueron tomadas de las redes sociales y por supuesto pertenecen a sus autores

Η παράδοση στη Βενεζουέλα για το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Ο λαός της Βενεζουέλας διατηρεί τις παραδόσεις του Δεκεμβρίου 

με την αξία της οικογενειακής ένωσης

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων είναι μια από αυτές τις παραδόσεις, όπου ορισμένοι Βενεζουελάνοι μνημονεύουν ότι ένα ον αγγελικής ενέργειας και φωτός έρχεται στα σπίτια για να παρέχει στις οικογένειες αφθονία, ευλογίες και υγεία. 

Γιορτάζεται κάθε 21 Δεκεμβρίου ημερομηνία κατά την οποία συμβαίνει το χειμερινό ηλιοστάσιο. Όταν δηλαδή η Γη βρίσκεται πιο μακριά από τον Ήλιο.

Συνηθίζεται οι οικογένειες να κάνουν τελετουργίες, ευχές, δείπνα, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων.

Αυτή η παράδοση είναι μια ευκαιρία για τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι και να απολαύσουν τη ζεστασιά της οικογένειας. Να ευχηθούν θετικά πράγματα για την επόμενη χρονιά, να είναι ευγνώμονες για όσα έχουν ζήσει, καθώς και να ενισχύσουν την αγάπη, την ενότητα και την ευτυχία στην οικογένεια.

Για τον εορτασμό του, συνιστάται να γίνεται βαθύς καθαρισμός του σπιτιού, να ανοίξουν όλες οι πόρτες και τα παράθυρα για να βγουν οι αρνητικές ενέργειες.

Αργά το βράδυ τοποθετείται ένα ποτήρι με αλκοολούχο ποτό στο πνεύμα των Χριστουγέννων, στις 12 ανοίγει η πόρτα του σπιτιού το οποίο προορίζεται για τον πρώτο που θα μπει στο σπίτι. 

 

Έτσι που έφυγες νωρίς...

 «Για όσα μας πρόσφερες με την αγάπη σου Αιμίλιε

κι όσα μας στέρησες με τη φυγή σου»…

Αυτή η φράση μου ’ρθε αναπάντεχα στο νου με το που ο Δημήτρης Φράγκος, σε μια κουβέντα που είχαμε, του ξέφυγε μια σπίθα κι αμέσως, σαν κάτι μαγικό να ’γινε. Άναψε η σπίθα κι έγινε φλόγα στο μυαλό κινητοποιώντας μνήμη και συναίσθημα.

Αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε. Κάποιες φορές έρχονται κει που καθόμαστε και πιάνουν πρώτη θέση, δίχως πολλά λόγια, μονάχα σιωπή που δε σηκώνει λέξη. Και τι να πεις, τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις…

Τόσο λίγο χάρισε στον Αιμίλιο ο Θεός «από της ζωής το μερτικό» που του αναλογούσε. Κι εκείνος τη γέμισε, πρόλαβε κι έκανε πολύ το λίγο. Είμαι σίγουρος –και συγχωρέστε μου το προσωπικό– είχε πολλά ν’ αφήσει και ακόμη πιο σίγουρος ότι θα άλλαζε και η ζωή μας από τότε αν... Γιατί είχε όραμα. Όραμα που, αλίμονο, έλειπε από εμάς.

Όταν «άρπαξα» φωτιά, από τη σπίθα του φίλου μου, το συζητήσαμε και συμφωνήσαμε πως δίχως αμφιβολία, έτσι θα ήταν.

Κάτι χρωστούσα, κάτι χρωστούσαμε Δημήτρη από παλιά κι όλο σκεπτόμουν μη και τυχόν το αφήσω (το αφήναμε) να σκορπίσει στης λησμονιάς το περιθώριο. Αργήσαμε φίλε, ναι αργήσαμε!

Ας είναι τούτο το post absence (μετά την απουσία) μια ταπεινή κι απλή κατάθεση –με τίποτα το παραπανίσιο– έναντι μιας ανεξόφλητης υποχρέωσης για όσα μας πρόσφερε με την αγάπη του κι όσα μας στέρησε με τη φυγή του…

Αλλά τι ανάγκη έχεις τώρα εσύ, Αιμίλιε, από γήινες σκέψεις και χωματένια λόγια;… Εμείς σε αγαπήσαμε! Πάντα θα σε θυμόμαστε κι εσύ ίσως θα μας βλέπεις από ψηλά και ίσως… να συμφωνείς πως πράξαμε σωστά!

Ας είναι…

Στράτος Δουκάκης

 

* Αιμίλιος Κισκήρας

(1938 Φουρτζή Μεσσηνίας – 1972 Βαλένσια Βενεζουέλας)

Το έβδομο παιδί του Κώστα και της Παναγούλας Κισκήρα. Γεννήθηκε το 1938 στο Φουρτζή Μεσσηνίας. Μετά τις σχολικές υποχρεώσεις και το στρατιωτικό του έφυγε για τη Βενεζουέλα το 1963 να βρει εκεί τον αδερφό του Νίκο. Αργότερα έφτασαν και τα άλλα αδέρφια του Φώτης, Σωτήρης και Λιλή.

Έζησε στο Βαρκισιμέτο κατ’ αρχάς και στη συνέχεια στη Βαλένσια. Εκεί έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα το Δεκέμβρη του1972.

Así es VALENCIA - LA CIUDAD MAS BONITA DE VENEZUELA

Ver en este video la ciudad -mi ciudad- Valencia, una de las más bellas de Venezuela, ver todas esta escenas como se encuentra en estos momentos, me llenó de emociones y sentimientos. Recuerdos inolvidables de tantos años viviendo allí -los mejores años de mi vida- es algo increíble…

Crédito a Oscar Alejandro que tuvo la producción y presentación.

Muchas gracias!